Οι αναμνήσεις πλημμυρίζουν από τη μάθηση να παίζουμε παιχνίδια όπως το Euchre και το 500 ως παιδιά και τις ώρες που περάσαμε κάνοντας το ίδιο καθώς μεγαλώναμε. Η γοητεία που μου κρατούσε ήταν σαν μάθημα μαθηματικών κάθε φορά που παίζαμε. Αργότερα, όταν στο Πανεπιστήμιο, πολλοί από τους φοιτητές μάζευαν γύρω από τα τραπέζια στα δωμάτια των φοιτητών και οι κάρτες ήταν πάντα στην ημερήσια διάταξη.
Πόσο διασκεδάσαμε όλοι και οι προκλήσεις ήταν συναρπαστικές. Τώρα, ωστόσο, σχεδόν κανείς δεν παίζει χαρτιά, επειδή τα παιχνίδια υπολογιστή και Xbox έχουν καταλάβει πολλά σπίτια. Τα μικρά εγγόνια μου περνούν ώρες μπροστά στην τηλεόραση με ένα joystick στα χέρια τους κάνοντας πράγματα που δεν έχουν κανένα πνευματικό πλεονέκτημα. Ακόμη και οι ενήλικες απολαμβάνουν τα πράγματα που μπορούν να κάνουν σε έναν υπολογιστή αντί γύρω από ένα τραπέζι με την οικογένεια.
Τα τελευταία χρόνια οι προσπάθειές μου εκτείνονται στο Bridge και επίσης παίζω 500 στα τοπικά κλαμπ, τα οποία πραγματοποιούν συνεδρίες τις βδομάδες-βράδια. Είναι ενδιαφέρον να δούμε πόσοι από τους ηλικιωμένους, όπως εγώ, απολαμβάνουν τη βραδινή έξοδο και πόσο ανταγωνιστικές μπορεί να είναι τέτοιες προσπάθειες.
Ο εγκέφαλος χρειάζεται διέγερση καθώς γερνάει κανείς και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να το ασκήσει κανείς από το να πρέπει να σκεφτεί τον δρόμο για τη νίκη σε ένα παιχνίδι τράπουλας. Δεν είναι κάτι από αυτό που θα ωφεληθούν και οι νέοι; Ενώ η γενιά μου μεγάλωσε σε έναν διαφορετικό κόσμο όπου η τηλεόραση και οι υπολογιστές δεν είχαν ακόμη εφευρεθεί, τα παιδιά μου τώρα πιστεύουν ότι είναι πιο έξυπνα επειδή μπορούν να με ξεπεράσουν στον υπολογιστή. Μακάρι να ήξεραν τι χάνουν.